پرش در آب (Jump)
پرش در آب میتواند یک تفریح و گاهی جزء جداییناپذیر دره نوردی باشد، اما بسیار خطرناک است. همواره در موقع پرش باید احتیاط کرد. پرش در آب اگر بهطور صحیح صورت گیرد، اغلب ایمنتر و سریعتر از فرود با طناب است، ولی فقط در مسیرهای کوتاه قابل اجراست. بهتر است ابتدا فردی را جهت چک کردن موانع و پستی بلندیهای حوضچه، با طناب پایین بفرستید و از عمق مناسب آن مطلع شوید.
چک کردن حوضچه به این معنی است که یک فرد پس از فرود، پیاده یا با شنا دورتادور حوضچه را از نظر وجود موانع بررسی کند. این کار حتماً باید صورت گیرد، حتی اگر شما قبلاً در این حوضچه پرش داشتهاید، زیرا کُنده درخت یا سنگ یا هر مانع دیگری بهآسانی به داخل حوضچهها فرو میافتد و اغلب قابل مشاهده نمی باشد.
خطرات پرش (Jumping Hazards)
پرش از ارتفاع بلند و کوتاه نیاز به هماهنگی عصب و عضله زیادی دارد چرا که پرش از سکوی ده متری انرژی کافی برای رسیدن بهسرعت 88.5 کیلومتر در ساعت را در لحظه برخورد با سطح آب را فراهم میکند. سرعتی که اگر در هنگام برخورد با آب فرد دچار اشتباه شود و یا کاملاً عمود نباشد بسیار خطرناک خواهد بود!
خطراتی که ممکن است در هنگام پرش در آب پیش آید:
-
ورود بد به آب:
معمولاً آسیبهایی که در اثر برخورد ناشیانه با آب پیش میآید جدی و خطرناک نیست و ممکن است چند لحظه سوزش در بدن ایجاد شود که در مدت کوتاهی برطرف میشود. اگر پاها هنگام ورود به آب بیشازحد برگردد و یا فرد زودتر از زمان لازم بدنش را بهطرف بالا قوس دهد یعنی قبل از اینکه بدنش کاملاً در آب فرو رود، بهطرف سطح آب بیاید ممکن است ضربه شدیدی به ستون فقرات وی وارد شود.
-
برخورد به سکوی پرش:
بهطورکلی صدماتی که در اثر برخورد با سکوی پرش پیش میآید، به ناحیه سر محدود میشود که به علت خطای جدا شدن از سکوی پرش پیش میآید و گاهی بسیار جدی است، درهرحال جراحت وارده بر سر را باید جدی گرفت و درصدد معالجه پزشکی برآمد.
-
فشار وارده به گوشها:
افرادی که به زکام یا ناراحتیهای گوش یا سرماخوردگی مبتلا هستند نباید به عمق بیشتر از سه متری آب بروند زیرا ممکن است که گوش داخلی دچار عفونت شده یا پرده صماخ گوش پاره شود. فشار آب، همراه با عمق آب افزایش مییابد.
-
برخورد به کف حوضچه با عمقکم و یا اشیاء زیر آب:
بزرگترین خطری که افراد را در زمان پرش تهدید میکند، برخورد ناحیه سر یا بدن با کف یا اشیاء زیر آب در محلهای ناشناخته می باشد. این مسئله در بسیاری موارد موجب فلج نسبی به علت آسیبدیدگی نخاع و در موارد شدید منجر به مرگ خواهد شد.
-
ورود آب به داخل ریهها:
به علت ناهماهنگ بودن عصب و عضله و یا استرس بیشازحد، احتمال باز بودن دهان یا مجاری بینی در هنگام ورود به آب و در پی آن داخل شدن آب به داخل ریهها و ایست تنفسی وجود دارد.
عواملی که عمق آب را تعیین میکند و میتوان آن را مورد بررسی قرار داد عبارتاند از:
-
قد شیرجه رونده:
برای جلوگیری از صدمات نباید هیچگونه شیرجهای بهطور عمودی (حتی در مورد لبه حوضچه) اجرا گردد که عمق آن کمتر از قد شیرجه رو در حالت کشیده باشد، یعنی حالتی که بازوها در بالای سر قرار داشته باشد. زمانی که بدن بهطرف کف استخر حرکت میکند و در آب غوطهور میشود، با نیروی پرتاب آب بهطرف سطح مواجه میشود، بنابراین نیروی حرکتی زیادی برای رفتن بیشتر به عمق آب نیازمند خواهد بود.
-
فاصله افت:
اگر ارتفاع مشخص و معینی را در نظر بگیریم، همه شیرجه روندگان بدون توجه به وزن بدنشان با یک سرعت وارد آب خواهند شد. شتاب زمان ورود به آب فقط به فاصله افت بستگی دارد. ازآنجاکه نیروی حرکتی برآیند حجم و شتاب بدن در زمان ورود به آب است پرش از ارتفاع زیاد نیز شتاب لحظه ورود به آب را افزایش داده و آب برای خنثی نمودن نیروی حرکتی زیاد به عمق بیشتری نیازمند خواهد بود.
-
زاویه ورود و عمق آب:
زمانی که از سکوهای پرش کم ارتفاع به درون آب میپریم میتوان از هر زاویهای از زاویه نزدیک به خط عمود گرفته تا زاویه نزدیک به خط افق وارد آب شد. وظیفه شخص این است که قبل از هر اقدامی در جهت پرش به درون آب عمق آب را بررسی کند. پرش بهطور عمودی با پا به درون آب سریعترین روش رسیدن به کف است و این کار بهترین امتحان برای سنجش عمق آب است.
اگر عمق آب کم بود و امکان ورود عمودی به آب وجود نداشته باشد باید زاویه ورود به آب را متناسب با عمق آن تغییر داد. اگر شیرجه روندهای با زاویه ۶۰ درجه نسبت به سطح آب شیرجه برود عمق آب باید پنج فوت و هفت اینچ (۱ متر و ۷۰ سانتی متر) باشد و اگر با زاویه ۳۰ درجه وارد آب شود به عمق چهار فوت (۱ متر و ۲۰ سانتی متر) نیاز است و اگر با زاویه ۱۵ درجه شیرجه برود عمق دو فوت (۶۰ سانتیمتر) نیاز است.
لطفا از خطر پرش از ارتفاع زیاد بیشتر بگید. متاسفانه افراد زیادی جان خود را از دست دادن. یا دچار فلج نجاعی شدن. و نیاز هست که در این زمینه اطلاع رسانی بیشتری بشه